تو اوج کرونا بود که مصادف شدبا شروع محرم،مراسمات اون سال عجیب غریبانه برگزار شد؛
خیلی وقت بود حاج احمد رو ندیده بودم خودمم خونه نشین شده بودم و حالم گرفته بود بخاطر اوضاع غریب محرم.
مرتب به حاج احمد پیام میدادم و حاج احمد هم خیلی پیگیر این بود یک شب برم روضه خیابونی اما نتونستم.
عصر یکی از روزهای محرم بود که غلامرضا زنگ زد به گوشیم گفت:بیا دم در ببینمت
سریع با ذوق خاصی رفتم دم در دیدم حاج احمد خودش شخصا اومده در خونمون با اون همه مشغله کاری،احوالپرسی گرمی کردیم و کلی دلم رو آروم کرد
برام خیلی عجیب بود که وقت گذاشته بود و به تک تک رفقا سر زده بود.
احمد یلالی واقعا استثنایی بود در برخورد با رفقا
هیچوقت یاد ندارم در نماز به خود شخص فکر کرده باشه، هر جا بود به هر یک از رفقا که میرسید اقتدا میکرد.
وقتی هم رفت خیلی دلم گیر بود که اونجا احوالش چطوره
یک شب تو خواب دیدم در حال نمازم که حاج احمد اومد و بدون وقفه بهم اقتدا کرد و بعد نماز رفت با همون کت و شلوار خادمی....
به قول حاج حسین یکتا: «بعضی زندگی ها چقدر قشنگه». بعضی رفقا میگن مجاهد خسته ناپذیر!!! همینطورم هست؛
بنظرم رفتن حاج احمد مارو فقط خسته کرد اما احمد یلالی عزیز اونجا هم خسته نیست مشغول کاره ما کجای قصه ایم؟؟؟
سالگرد حاج احمد نزدیکه،اگر ده ها کتاب نوشته بشه، یک رمان از لبخندهای قشنگ حاج احمد نمیشه. «قصه حاج احمد آقا رو زمین نمونه»
به نقل از کربلایی محمد میرزایی
